“WIE GA JE MORGEN ZUHAL PUSHBACKEN ?”

De televisiereeks Terug naar eigen land zorgt voor inspiratie. Is het niet voor interviews, dan voor commentaren. Zelf blijven wij het straffe televisie vinden, alhoewel we het doorgaans niet eens zijn met de uitspraken van Zuhal Demir en nog een paar anderen. Twee weken terug gaf DS-journalist Tom Heremans in De Standaard Magazine lucht aan zijn gevoelens over Zuhalleke Niemendalleke (bijnaam niet gegeven door Tom Heremans, maar door anderen). 

Tom Heremans: “Merkwaardig, toch. Ik beschouw mezelf als weldenkend en progressief, iemand met aanleg tot empathie voor de minder fortuinlijke medemens. Iemand die solidariteit belangrijk vindt en die daardoor al jaren vergeet die vaste opdracht van vijf euro per maand ten voordele van Oxfam stop te zetten. Ik verkeer ook gaarne in het gezelschap van gelijkgestemde zielen, om samen hoofdschuddend te jeremiëren over de stand van de wereld en de gammele bootjes die erop ronddobberen.

(…) Ondanks al mijn pseudo-linksige menselijkheid val ik elke keer weer als een blok voor vrouwen die voor het absolute tegendeel staan, of daaromtrent. Mooie vrouwen die er zacht en zoet en zijdeachtig uitzien, maar die staalharde standpunten innemen als het nodig is. Of nee, niet als het nodig is, als het erop aankomt. Vrouwen, ook, die zich door niemand laten tegenhouden om hun ambitie waar te maken. Krengen, dus, hoor ik u zeggen. Dat hebt u gezegd.

Vroeger had je Marie-Rose Morel. Nu helaas niet meer. Ongelooflijke vrouw was dat. Zelfs Bart De Wever, één brok cynisme en berekening, moest het tegen haar afleggen: ze stak een mes in zijn rug en hij vergaf het haar. Op termijn, maar toch, hij kon niet anders. Ik begrijp hem. Mocht Marie-Rose ooit een mes in mijn rug hebben willen planten, ik had het eerst nog even voor haar gewet. En haar daarop gewezen, zodat ze zich zeker niet zou hebben bezeerd.

Na Marie-Rose ben ik jaren op de dool geweest, maar nu is er Zuhal Demir. Zij overtreft Marie-Rose in alles, behalve blondigheid. Herinner u hoe ze herhaaldelijk moest worden teruggefloten door de N-VA-top, omdat ze nog een stapje verder ging dan het al niet malse partijstandpunt. Ik zou Zuhal Demir nooit terugfluiten, ik zou haar zelfs niet durven nafluiten. Iedereen weet wat Zuhal Demir zegt tegen mannen die haar op straat nafluiten. ‘Zou je niet beter werk zoeken in plaats van op straat rond te lummelen’, zegt Zuhal Demir tegen die mannen. Nu ik erover nadenk, ik zal haar toch eens moeten nafluiten, gewoon om haar dat te horen zeggen. Zo sexy.

Misschien word ik gewoon graag beledigd door mooie vrouwen. Want mooi is ze, kan ik u vertellen. Niet op die onnozele glamourfoto’s in P-magazine, wel in Terug naar eigen land, met de kap van haar oranje sweater over de natgeregende zwarte haren getrokken terwijl ze door een Iraaks vluchtelingenkamp wandelt, de prachtige blauwgrijze ogen mistig van medeleven (foto). Waarna ze die sukkelaars meteen toesnauwt dat ze niet naar Europa moeten komen, ‘want daar zullen jullie moeten werken, hoor!’ Ik kan niet beschrijven hoe erotisch dat klonk. Bijna pornografisch, zelfs, zo fout was dat.

Haar grenzeloze politieke ambitie heeft Zuhal Demir al een huwelijk gekost, las ik ergens. Ik weet niet of ze nu een relatie heeft (toch wel en ze mikt meteen hoog met naar verluidt een relatie met de kabinetschef van Vlaams minister-president Geert Bourgeois, nvdr.), maar dat doet er niet toe: wij zijn voor elkaar gemaakt. Ik zie het zo voor me. Zij sluit als dagtaak de grenzen van Europa af en bepaalt welke moslims hier nog een toekomst hebben. Als ze afgepeigerd thuiskomt, doe ik als de krekel uit het fabeltje van La Fontaine. Opdat ze haar gedachten wat zou kunnen verzetten, fluister ik de hele avond flauwekul in haar oor: ‘Wie ga je morgen zuhal pushbacken, schatje?’”

 

Vanavond wordt de zesde en voorlaatste aflevering van Terug naar eigen land uitgezonden. Zou Tom Heremans Zuhal Demir nog altijd sexy vinden na het zien van de vierde aflevering van Terug naar eigen land? In die aflevering hoorden Bert Gabriëls en Margriet Hermans  in Turkije het verhaal van een grootvader die de oversteek naar Griekenland per boot had betaald voor achttien familieleden, maar dertien ervan verloor in de zee. Tien kinderen en drie vrouwen. Zuhal Demir vond dat de grootvader een moordenaar is omdat hij de gevaarlijke zeereis betaald heeft, minstens mee verantwoordelijk is voor de dood van de dertien mensen. Margriet Hermans en anderen konden zich niet vinden in de woorden van Zuhal Demir.

Maar daarna ging het programma verder met Zuhal Demir en Co in een bootje op weg naar Lesbos (maar na enige tijd door de tv-makers uit hun bootje gehaald omdat de zee te woelig werd). In de vijfde aflevering zag Zuhal Demir onder andere de eerste opvang van vluchtelingen in Lesbos. Zuhal Demir dacht: “Door ngo’s (niet-gouvermentele organisaties, nvdr.) die ruim, goed betaald worden”, terwijl het in werkelijkheid vrijwilligers zijn die er al maanden werken zonder betaald te worden. Overigens worden ngo-medewerkers niet zo “ruim, goed betaald”, en alleszins niet zo “ruim, goed betaald” als een parlementslid als Zuhal Demir (circa 5.500 euro netto per maand).

Emoties die Martin Heylen en anderen overmanden bij het zien van de aankomst van vluchtelingen in Lesbos, na de overtocht over een woelige zee, waren bij Zuhal Demir niet te zien.