Vorige zondag maakte Ronald Desruelles (foto) een einde aan zijn leven op een eenkamerappartement in Phuket (Thailand). In de jaren zeventig en tachtig was hij een bijzonder succesvol atleet. Met een crono van 10”02 is hij Belgisch recordhouder op de 100 meter lopen. In het verspringen deed slechts één Belg beter dan Desruelles’ 8m08. Maar Ronald Desruelles beging ook blunders. Hij vertelde daarover in 2001: “Door een stom misverstand verzeilde ik begin jaren tachtig in het eerste dopingschandaal in België. Daarna beging ik de flater om op de lijst van het Vlaams Blok te gaan staan. Daar heb ik heel veel spijt van, zeker nu ik gezien heb hoe gevaarlijk die partij is.”
Ronald Desruelles stond op de Vlaams Blok-lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in Aartselaar op 9 oktober 1994. Zoals bij de Europese Verkiezingen eerder dat jaar is het campagnebeeld een bezem. “Orde op zaken” is de slogan waarmee het Vlaams Blok nationaal campagne voert, plaatselijk aangevuld met slogans zoals in Antwerpen: “Ander en beter”. Met 28 % van de stemmen wordt het Vlaams Blok onder aanvoering van Filip Dewinter de grootste partij in de Scheldestad waar het 18 van de 55 gemeenteraadszetels bezet. Kranten noemen het alweer een “zwarte zondag”. Behaalde het Vlaams Blok bij de gemeenteraadsverkiezingen in 1988 nog maar 23 gemeenteraadsleden verspreid over 10 gemeenten, in 1994 worden dat er 204 gemeenteraadsleden in 86 gemeenten.
Hoe Ronald Desruelles bij het Vlaams Blok verzeilde? Ronald Desruelles (in Gazet van Antwerpen van 14 augustus 2001): “Het is heel dom gegaan. Ik was in ’94 bij de VLD en was erg geïnteresseerd in de gemeentepolitiek. In die periode liep ik ook Bruno Brocken, de vroegere hoogspringer tegen het lijf. Die zat bij het Vlaams Blok en nodigde me uit om ook eens met hen te komen praten. Van de VLD mocht dat niet. Maar ik ben nogal impulsief. Als ze mij wat verbieden, doe ik het toch. Stom natuurlijk. Maar ik zag toen echt geen kwaad in een gesprek. De dag dat ik een afspraak had met Filip Dewinter, stonden daar allemaal journalisten klaar en de volgende dag stonden die foto’s in de kranten. Bij de VLD hadden ze dat gezien en voor hen had ik toen afgedaan. Ik heb toen de grote vergissing begaan om maar op de lijst van het Blok te gaan staan. Het heeft me wel de ogen geopend.”
“Ik heb het Vlaams Blok daardoor van binnenuit leren kennen en dat was niet zo fraai. Veel mensen zijn terecht bang van die partij. Vooral die schimmige nevenorganisaties zijn onbetrouwbaar. Het is echt een gevaarlijke partij, al vind ik wel dat dat cordon sanitaire niet werkt. Het Vlaams Blok telt eigenlijk maar heel weinig capabele mensen. Maar ik erkende toen wel dat er samenlevingsproblemen waren met migranten. Ik had ook een tijdje in Mechelen gewoond. Intussen pakken ook de andere partijen dat thema aan. Die foute keuze heeft me wel erg ontgoocheld in de politiek. Ik zou nog altijd graag iets doen op lokaal vlak maar ik zit nu met die vlek, die impulsieve misstap, die ik niet kwijtraak.” Het is echter niet enkel het Vlaams Blok-etiket dat hem de das om deed. Na zijn atletiekcarrière werd hij een man van ‘twaalf stielen, dertien ongelukken’.
Ronald Desruelles stond in 1994 op de tweede plaats van de Vlaams Blok-lijst in Aartselaar, waar hij maar 123 stemmen verzamelde en niet verkozen werd. Met 8,2 % van de stemmen behaalde het Vlaams Blok wél één zetel in de Aartselaarse gemeenteraad, die naar lijsttrekker en bedenker van de bezemcampagne Eric Deleu ging. Ronald Desruelles’ broer, de getalenteerde polsstokspringer Patrick Desruelles, deed een gooi naar een politiek mandaat in 2004 en 2006 bij het Roland Duchâtelet-bedenksel Vivant, maar dat werd evenmin een succes.
Anti-Fascistisch Front / Verzet 