BBET (8): DE RETORIEK VAN DE VERDEDIGING

De vraag dat een hogere rechtbank zich eerst zou uitspreken over een procedurekwestie, is een vraag die gesteld mag worden. Maar een mens kan zich wel afvragen hoe terecht die vragen zijn als ze door de hogere rechtbanken telkens weer over de hele lijn afgewezen worden. Maar minstens het tweede doel van de verdediging is daarmee bereikt: de rechtszaak sleept daarmee langer aan dan nodig… waarna de verdediging al haar retorisch talent naar boven kan halen om te pleiten dat de redelijke termijn om een uitspraak te doen overschreden is en hun cliënt alleen al daarom de vrijspraak verdient.

 

Dat de vragen van de verdediging mogen gesteld worden maar onterecht zijn, zoals blijkt uit de verschillende arresten, is een feitelijkheid die door de verdediging anders ingekleed wordt. Op de voorlaatste dag van de rechtbankzitting, op 12 december 2013, zegt één van de advocaten van de verdediging dat hij zich niet aangesloten heeft bij alle mogelijke procedures die de rechtsgang vertraagd hebben “behalve bij de terechte vraag over de bevoegdheid van mevrouw de federale procureur.” De vraag mocht gesteld worden, maar was niet terecht gezien het Grondwettelijk Hof een jaar later heel de argumentatie van de verdediging afgewezen heeft als niet terzake.

 

Spijts de uitspraak van het Hof van Cassatie over de in beslag genomen wapens die niet geregulariseerd konden worden met de nieuwe wapenwet (zie deel 1 en 7), blijft de verdediging van vele gedagvaarden argumenteren over de nieuwe wapenwet alsof het Hof van Cassatie zich nog niet over die kwestie heeft uitgesproken. Een andere giller is de Salduz-wetgeving waarmee sinds vorig jaar elke verdachte de kans krijgt een advocaat te spreken vooraleer door de politie verhoord te worden. Volgens menig advocaat had dit ook moeten gebeuren bij het BBET-onderzoek jaren geleden. “Hallo, ik ben undercoveragent Jos en ik wil jou wat vragen over explosieven, maar je mag eerst je advocaat raadplegen.” Zoiets dus.

 

Voorts minimaliseren alle advocaten de feiten, en voeren ze aan dat hun cliënt intussen goed terecht gekomen is zodat een gevangenisstraf nadelig zou zijn voor zijn beroepsloopbaan en/of gezinsleven. De advocaat van Tomas B. bijvoorbeeld (foto) ontkent of minimaliseert alle betichtingen, behalve dat Tomas B. een attest van goed gedrag en zeden heeft vervalst om als security te kunnen optreden op Pukkelpop. “Geen terroristische organisatie, maar waar wel doden zijn gevallen”, verduidelijkt B.’s advocaat  Michel Van Assche (sic). De advocaat betwist dat B. lid zou geweest zijn van een terroristische organisatie, en slagen en verwondingen vanuit racisme is ook al met de haren getrokken. De slagen en verwondingen hadden evengoed anderen te beurt kunnen vallen. “Statistisch is het aantal Turken bij slagen en verwondingen van mijn cliënt klein.” (sic). Volgens Michel Van Assche is zijn cliënt intussen een voorbeeldig burger, enkel nog geïnteresseerd in moto’s. Nochtans wordt Tomas B. tussen de eerste en de tweede zittingsdag in de BBET-rechtszaak, op 18 oktober 2011, in Nederland nog aangehouden in gezelschap van drie kompanen uit het Blood and Honour-milieu… met een zak vol wapens. De Ulfhednar-wapenzaak die intussen in Alkmaar in behandeling is.

 

Naast het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding, en het Ministerie van Landsverdediging, heeft in laatste instantie ook Dyab Abou Jahjah zich burgerlijke partij gesteld in de BBET-zaak. In het BBET-dossier wordt hij immers meerdere malen vermeld als doelwit om te vermoorden, en zo rellen uit te lokken. Volgens de advocaten van de verdediging kan het niet dat iemand die destijds ‘Staatsvijand nr. 1’ was zich nu burgerlijke partij stelt. Dat Dyab Abou Jahjah door een rechtbank van alle beschuldigingen is vrijgesproken, wordt slechts eenmaal vermeld door een advocaat. De andere advocaten reppen daar niet over in al hun fulmineren tegen de burgerlijke partijstelling.