In opvolging van Het leven zoals het is: de Antwerpse politie publiceerden wij hier eind november het verhaal van Gazet van Antwerpen-journaliste Maaike Floor die bijna van haar fiets werd gereden omdat een politiecombi rakelings langs haar reed… waarna de journaliste nog de les werd gespeld door de Antwerpse politie. Het nieuwe jaar 2014 was nog maar vier dagen oud, en de arm van de wet in Antwerpen vond het nodig om een andere fietsende journaliste terecht te wijzen.
Ine Roox, redactrice buitenland bij De Standaard, deed vorige week maandag in haar krant haar beklag: “Op zaterdag is het zo druk in mijn woonplaats Antwerpen, dat ik mij enkel met de fiets voortbeweeg. Nou ja, correcter is dat ik dan eigenlijk vooruit kruip. Als ik onderweg zou telefoneren, dan verloor ik gegarandeerd mijn evenwicht. Zaterdag slenterde ik – tegen zo’n vijf kilometer per uur – doorheen een autovrije winkel-wandelstraat waar ook fietsers zijn toegelaten, toen een vriendin me opbelde. Ik beantwoordde haar oproep, terwijl ik mijn fiets tot stilstand liet komen aan de rand van een trottoir waar niemand liep.
Alarm! Groot gevaar! Of liever: joepie, feestje! Dat laatste gevoel leek toch te overheersen bij de agent van de Antwerpse verkeerspolitie die – breed glimlachend – in actie schoot. ‘Hey! Identitaitskaort! Naa ongmiddellijk!’ Nu woon ik al even in Antwerpen, zodat ik de lokale tongval best versta. Maar had die agent het tegen mij? Ik sprak hem vriendelijk aan: ‘Goedemiddag meneer, bedoelt u mij? Is er iets gebeurd?’ Naarmate mijn verbazing steeg, werd zijn glimlach breder: ‘Ik zal maar doen alsof ik dit niet hoor.’ Pardon? ‘Ik heb u één zaak te zeggen: 110 euro. Onmiddellijke inning. En hou nu vooral uw mond, en spaar uw uitleg maar voor de procureur.’
Bellen op de fiets. In Nederland is het niet eens een overtreding, maar bij ons mag het niet. Punt. En technisch gezien beging ik een fout. Maar kom zeg, een fout van enkele meter, een afstand die ik haast stapvoets aflegde? Toen een collega van de krant De Tijd hetzelfde overkwam in Gent en Het Nieuwsblad er een artikel aan wijdde, reageerde de Gentse politie dat agenten in zo’n geval altijd naar de context behoren te kijken. Die collega belde in een verlaten straat waar hij alleen fietste. Hij bracht niemand in gevaar. Dat deed ik evenmin.
Ik schrijf dit niet omdat ik onder die boete wil uitkomen – verloren moeite – maar omdat ik het gevaarlijk vind wanneer het onderscheid tussen de letter en de geest van de wet er niet meer toe lijkt te doen. Wanneer een ordehandhaver gezag tracht te kweken door banaliteiten zwaar te beboeten. Enkel omdat hij dat kan, en mag. Als de letter belangrijker wordt dan de geest, dan worden we het slachtoffer van de wetten die we zelf hebben geschreven.”
“Mijn hoed af voor de Antwerpse politiemensen. Ze treden zeer professioneel op en spelen steeds kort op de bal”, zei Bart De Wever nadat hij op oudejaarsavond mee op patrouille mocht. Dat ze “kort op de bal” spelen, kan niet ontkend worden. Of het “zeer professioneel” is, durven we betwijfelen. In de dagen die volgden op de publicatie van het verhaal van Ine Roox in De Standaard hebben we van Bart De Wever geen nuancering van zijn lofzang over de Antwerpse politie gehoord, noch gejammer dat door niet te kijken naar de context de Antwerpse politie haar eigen legitimiteit onderuit haalt.
Terwijl de ‘de wet is de wet’-mentaliteit waarmee kwistig GAS-boetes uitgedeeld worden leidt tot grote verontwaardiging, ontlokt het lompe optreden van de Antwerpse politie maar weinig commotie. Is het omdat we het gewoon zijn, en elke hoop op beterschap verloren zijn? Van het nieuwe Antwerps stadsbestuur moeten we niets verwachten. Bart De Wever lijkt alles te willen laten zoals het is. Hier geen ‘kracht van verandering’. (Foto: De Antwerpse politie bij een andere interventie.)
Anti-Fascistisch Front / Verzet 