MARIE-ROSE MOREL OVERLEDEN (2)

Morel is niet de enigste VB’ster die getroffen wordt door kanker, maar de enigste die er zo uitgebreid mee in de media komt. In Humo pleit Marie-Rose Morel voor vrijheid, blijheid voor neonazi’s en negationisten. Verstandiger is haar pleidooi voor partijvernieuwing. In augustus 2009 wordt Marie-Rose Morel genezen verklaard van haar kanker. Ze zegt een kankerdagboek te publiceren, maar eerst nog een politiek boek te schrijven.

Bij de Europese verkiezingen in juni scoort Marie-Rose Morel goed als lijstduwster, maar Filip Dewinter krijgt toch nog meer voorkeurstemmen. Voor de Dewinter-clan het sein om Morel te proberen buiten te werken bij het VB. Het VB geraakt verscheurd over de strategie om het tij van de verkiezingsnederlagen te keren. Geen uitzicht meer op een politiek mandaat, rekent Morel erop om VB-afgevaardigde te worden in de raad van bestuur van de VRT. Maar dat wordt haar niet gegund. Morels kankerdagboek verschijnt in februari 2010. In een interview in de populaire pers verzet Morel zich tegen het euthanasie-standpunt van het VB. Morel en Vanhecke worden pas op het allerlaatste gevraagd op de VB-lijsten voor de federale verkiezingen in 2010 te figureren. Ze weigeren dit. Na de verkiezingen, de derde verkiezingsnederlaag op rij voor het VB, proberen Morel en Vanhecke Filip Dewinter de rekening te presenteren. Een hopeloze zaak, en in juli 2010 geeft Marie-Rose Morel haar ontslag als VB-lid.

In Humo doen Marie-Rose Morel en Koen Dillen hun boekje open over Filip Dewinter; het commentaar van Frank Vanhecke beroert de VB-basis. Nadat de kanker terug de kop heeft opgestoken in het lichaam van Marie-Rose Morel en de Schotense nu ook alternatieve geneeskunde uitprobeert, verslechtert in november haar gezondheidstoestand drastisch. Morel probeert zich recht te houden en bij momenten lukt dat nog wel best (foto: Marie-Rose Morel op de boekenbeurs, begin november vorig jaar).  Een voorbeeld voor Morel om de kop recht te houden is de Franse socialistische president François Mitterand. Bart Debie die meent de champagne al koud te mogen zetten, wordt ontslagen als VB-personeelslid. De gezondheidstoestand van Morel, waarover ze elke maandag een column kwijt kan in Het Laatste Nieuws, blijft de Vlaamse publieke opinie beroeren. Getuige de kijkcijfers als er een tv-programma is over Morels ziekte en Morels plaats als derde populairste Belg in de jaarlijkse Top-100 van de Het Laatste Nieuws-lezers. Met Morel verloor het VB haar grootste stemmentrekker bij het publiek dat niet traditioneel voor het VB stemt. Morel had de Marine Le Pen van het VB kunnen zijn, Marine Le Pen die het Front national (FN) terug naar boven stuwt in de kiespeilingen in Frankrijk. Maar de postjes van Dewinter, Annemans en Valkeniers zijn belangrijker dan de toekomst van het VB. Het zij zo.

Anderzijds is er een grote flou artistique over hoe anders het VB wel zou zijn met Morel. Net zoals Marine Le Pen verschilde Morel niet fundamenteel van de oudere, hardere generatie VB’ers. De vernieuwing die Morel zou brengen was bijvoorbeeld het anti-migrantenstandpunt niet in slogans maar in powerpoints brengen. We hadden natuurlijk wel sympathie voor de twisten en broedermoorden die Morel binnen het VB ontlokte, ze bleef echter een politieke tegenstandster. Ze kon AFF/Verzet echter wel appreciëren. “Die van het AFF hebben (…) nog een gezonde dosis humor en een levendige site!”, schreef ze in november 2007 op haar blog. Op het einde van dat jaar en ook het jaar nadien vermelde ze het AFF bij haar nieuwjaarswensen. Op 31 december 2008 bijvoorbeeld: “Hopend dat we mekaar in 2009 opnieuw op een faire manier scherp kunnen houden!”. Ze apprecieerde dat we haar sterkte wensten met haar strijd tegen de kanker. Marie-Rose Morel (in Gazet van Antwerpen, 14 augustus 2009): “Zelfs het Anti-Fascistisch Front heeft me beterschap gewenst. Ik ben daar blij om, we moeten uiteindelijk allemaal beschaafde, meelevende mensen zijn. Ongeacht onze politieke tegenstellingen.” Het Anti-Fascistisch Front (AFF) heeft haar blijken van medeleven overgemaakt aan Frank Vanhecke.