Wie al eens voorbij het Triskel-winkeltje met heidense prullaria van Wim Verreycken wandelt, heeft meer kans Wim Verreycken er te zien achter zijn computer dan achter zijn toonbank. Vorige week vroegen wij het ons nog af: “In Wodans naam, waarom zit Verreycken bijna altijd achter zijn computer?” Het antwoord is intussen (deels) bekend: hij heeft een cd-rom samengesteld met als titel De Vlaamse Militantenorde van 1950 tot 1971 in beeld, met epiloog over de latere VMO. (Foto’s: 1. De VMO in de jaren zeventig. 2. VMO-vlag bij een onthaalmoeder in Hoboken.)
Zoon Rob Verreycken schreef er eerder al een boekje over: De VMO van Bob en Wim Maes, er werd al eens een lezing over gehouden, en nu is er een cd-rom met foto’s uit het eigen archief van Wim Verreycken, historische beelden uit andere bronnen én filmbeelden over de eerste VMO. Gevolgd door beelden van Bert Eriksons Operatie Brevier en andere operaties tussen 1971 en 1981 van de tweede VMO-versie. De eerste VMO opereerde aanvankelijk onder de vleugels van de Vlaamse Concentratie, en later van de Volksunie. Beide werden destijds door velen gezien als de politieke heropleving van het nazisme en aanverwante Nieuwe Orde-stromingen, en hun bijeenkomsten gaven tot in de jaren vijftig geregeld aanleiding tot tegenbetogingen waarbij het er soms bijzonder gewelddadig aan toeging. De VMO zorgde voor de bescherming van die bijeenkomsten. Maar de VMO was ook meer. Na amper vier jaar activiteit achtte het gerecht het nodig zestien VMO-militanten te veroordelen wegens militievorming. Aanleiding was een plan van de VMO-leiding om met militaire precisie een vaderlandslievende viering in Diksmuide in de pan te hakken. Het plan lekte vroegtijdig uit. Nog een paar jaar later, in 1963, wordt een nachtelijke raid in Oostende georganiseerd. De politie onderschept een deel van de VMO’ers, maar andere VMO’ers gaan door met de actie: gevels en uithangborden worden in Oostende met teer besmeurd. Zeventien VMO’ers worden hiervoor gerechtelijk vervolgd en veroordeeld tot forse boetes en schadevergoedingen. Onder hen Wim Verreycken. De Volksunie heeft zich twee jaar eerder al officieel gedistantieerd van de “wandluizen” van de VMO, maar de rechterzijde binnen de Volksunie blijft de VMO steunen. Op 12 juni 1971 wordt de eerste versie van de VMO ontbonden. Volgens politiediensten heeft ze nooit meer dan 125 leden geteld.
Daarop wordt een tweede versie van de VMO opgericht, deze keer onder leiding van Bert Eriksson. De Operatie Brevier waarover hierboven sprake is het zeulen van het lijk, of wat daar nog van overblijft, van priester-collaborateur Cyriel Verschaeve van Oostenrijk naar Vlaanderen in 1973. Het is overigens niet het enige lijk dat door Eriksson opgegraven en elders weer begraven wordt. Met operatie Delta werden de stoffelijke resten van Staf de Clercq herbegraven, en met operatie Wolfsangel die van Anton Mussert (filmpje). Aan de VMO van Bert Eriksson kwam op 4 mei 1981 een einde door een veroordeling als privé-militie wegens geweldplegingen, ontvoeringen, illegale samenkomsten, wapenbezit, aanslagen en vandalisme. De cd-rom De Vlaamse Militantenorde van 1950 tot 1971 in beeld, met epiloog over de latere VMO gemaakt door Wim Verreycken, met hulp van zoon Rob, brengt dit alles in beeld. Volgens het promotiefilmpje bewees de VMO jarenlang “militante diensten aan de Vlaamse vrijheidsstrijd.”
Anti-Fascistisch Front / Verzet 