Lezersbrief: Beschaamd om familie die de kantine en het terrein van Wolfsdonk Sport verhuurde aan Blood and Honour

ISD2007Vlamingen in het buitenland. Ze lezen graag wat in Vlaanderen is gebeurd, maar soms is dat wel schrikken. Zoals E.H. die geschokt is dat in Wolfsdonk bij Aarschot laatst een Blood and Honour-concert doorging. Omdat ze zelf afkomstig is van Wolfsdonk, maar niet in het minst natuurlijk omdat het door haar oom is dat dit ‘feestje’ kon plaatsvinden. E.H. gaf ons toestemming om haar mail aan de redactie van deze blog (ingekort) te publiceren.

E.H.: “Ik verblijf om beroepsredenen in Engeland en daardoor ben ik er helaas niet eerder achter gekomen dat dit Blood and Honour-‘feestje’ georganiseerd werd in Wolfsdonk. Ik voel me er absoluut niet goed mee dat mijn naaste familie zich, zij het onrechtstreeks, bindt aan neonazistische gedachten. (…) Zodra ik er achter kwam wat zich in Wolfsdonk had afgespeeld, heb ik uiteraard om uitleg gevraagd. Wat ik toen te horen kreeg, vond ik zeer ongepast. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik kreeg te horen wat voor brave jongens het wel niet waren. Ik moest me daarover niet zo druk maken. Ze waren toch ô zo netjes. Ze hadden alles opgeruimd, ze hadden correct betaald… Brave mannen dat het waren! Toen ik hen herinnerde aan de nazi’s reageerde men nog met: dat ik mij hier niet druk om moest maken. Business is business. En hoe kon mijn ‘arme’ oom nu weten dat het om deze mannen ging? Ze hadden alles telefonisch geregeld.

Nogmaals wil ik mijn excuses aanbieden voor het feit dat dit heeft kunnen plaatsvinden. Ik ben diep bedroefd en schaam mij enorm voor het gedachtegoed dat mijn familie aanhangt. Mijn grootvader, de vader van mijn oom, heeft meer dan zestig jaar geleden ervoor gevochten om de Duitsers buiten te krijgen. Om ervoor te zorgen dat dit nooit meer zou moeten gebeuren. Hij is in de oorlog alles kwijtgeraakt wat hem dierbaar was. Maar nooit heeft hij haat uitgesproken. Altijd was hij de zachtheid zelve. (…) Toch denk ik dat het voor de arme man maar beter is dat hij dit nu allemaal niet meer moet meemaken. Hij zou er aan ten onder gaan. Ik schaam mij diep en zal steeds proberen, om met mijn familie te redeneren, mijn familie het goede te laten zien. Proberen hen uit hun eng-geestigheid te halen. (…) Als ik mijn achtjarig neefje kan laten inzien dat niet alle ‘zwarten’ dieven zijn, denk ik dat ik toch al iets heb bereikt. Maar er is nog veel werk aan de winkel.

Ik wens jullie van harte nog veel succes toe in jullie strijd tegen het racisme en het fascisme, de haat die ervoor zorgt dat zoveel mooie dingen verloren gaan en de blindheid die ervoor in de plaats komt. Succes!”